Çatalca Polonez direnişinden Nuh Kaya: Umuda ok, umutsuzluğa pençeydi Polonez direnişi

Ben Nuh Kaya. 2 yıldır Polonez’de çalışıyorum. 17 Temmuz benim ve 146 arkadaşımın dönüm noktasıydı. Bir fitil gerekiyordu, biz 13 arkadaş bunu başlattık. Çoğu kardeşimin ne adını ne görevini biliyordum, aile olduğumuzu bilmiyorduk, gözyaşlarımız umuda güneş olacaktı. Ülkemizde çalışan 20 milyon asgari ücretliye bizim eylemimiz deniz feneri gibi ışık olacaktı. Bizim bu yolda yalnız olmadığımızı Örgütlenme Uzmanımız Yunus Durdu ilk gün söylemişti: “Bizi çocuklarımızla tehdit mi etmediler, ters kelepçe vurup şafak operasyonuyla Vatan’a mı götürmediler…” Bir ülkede hak aramak bu kadar acımasız ve garipti. Bizi duyan ve destek veren sivil toplum kuruluşları, siyasi partiler, emekçiler ve milletvekilleri gelip gidiyordu. Bu da bize biraz daha kuvvet ve güç veriyordu. 46 kodunu mücadelemizle 04 koduna çevirdik. Bizim en büyük silahımız emekçi kadınlarımızın dirayetli duruşuydu. Onlara müteşekkirim, çünkü bizi biz yapan emekçi kadınlarımızın gücüydü. Farklı farklı bölgelerdeki emek eylemlerine ve Türk-İş’in “Geçinemiyoruz” mitinglerine katıldık. Birçok eylem yerine ziyaretlerde bulunuyorduk. Çünkü biz ışık yakmıştık bir kere. Eylem yerimizde düğün yaptık, nişan yaptık, asker uğurladık, mevlit yaptık, kâh ağladık kâh güldük. Yarınlara bizi, bu düşünceleri aktarmamıza izin veren Devrimci İşçi Partisi’nin bütün üyelerine canıgönülden teşekkür ediyorum. İyi ki böyle dostlarımız var, ben hayatım boyunca unutulmayacak anılar kazandım bu alanda ve çocuğuma anlatacağım çok şey kazandım. Velhasıl karanlığa mermi atabilirsiniz ama umuda zincir vuramazsınız! Saygılarımla

Bu yazı Gerçek gazetesinin Aralık 2024 tarihli 183. sayısında yayınlanmıştır.